Starość

przyglądam się czasem starym ludziom
wiercącym się na fotelach w tramwaju
takim ze zestarzałymi sercami
i ze zmarszczkami na duszy
zdyszanymi u wstępu w krainę cieni
gdy staną przed anielskim orszakiem
jakby błagali o współczucie
wszystko na to wygląda
że starzy ludzie mają gorzej
niż stare zwierzęta
są chyba bardziej posmutniali
swoją przytomnością
wiedzą że wiosna już nie wróci po jesieni
po sześćdziesiątym pierwszym grudnia
umiera w nich dziecko
i zaczyna się utrata widzialności
rozmowy z bezsennym księżycem
wystarczająco długie
bóle kosteczek ze starości
to wszystko ostatni
trzeci akt dramatu
co niezbyt się udał Bogu
po młodości
tak naprawdę mało kto potrafi
być starym
 

Starota

przëzéróm sã czasã stôrim lëdzóm
szãtolącym sã na zeslach w tramwaju
taczim ze zestarzałima sercama
i z môrlënama na dëszë
zadichónyma ù wstãpu w krôjnã céni
czej stóną przed anielsczim òrszakã
jakbë błagelë ò wespółczëcé
wszëtkò na to wëzdrzi
że stôri lëdze mają gòrzi
nigle stôré zwierzãta
są wierã barżi pòsmùtniałi
swòją przëtomnoscą
wiedzą że zymk ju nie przińdze nazôd pò jeseni
pò szescdzesątim pierszim gòdnika
ùmiérô w nich dzeckò
i zaczinô sã stracenié widzalnoscë
kôrbiónczi z nieprzespónym ksyżëcã
sygająco dłudżé
bóle kòsteczków ze starotë
to wszëtkò slédny
trzecy akt dramatu
co nié dëcht sã ùdôł Bògù
pò młodoscë
tak pò prôwdze mało chto rozmieje
bëc stôrim