Nasi umarli

Nasi umarli przebierają się czasem
za śmierć i straszą po nocach
trudnymi tematami i niepewnością jutra.
Oni byli minęli i nigdy już nie wrócą.
Zmieścili się na swoim środku świata
pod ziemią. Potrąciła ich samotność.
My też jesteśmy i kiedyś przestaniemy być.
Bywali bliscy, bywali dalecy,
teraz jest po nich cicho, jest nam spokojnie.
Już zapomnieliśmy podniszczone miłości,
podstarzałe zażyłości, które zeszły.
Snem dobrym było ich życie.
Jesteśmy obudzeni i przytomni.
Nie tylko nam się zdarzyli,
nie tylko do nas pisali
listy już zapomniane
i testamenty niewydarzone.
Teraz nic nie wiemy na pamięć.
Kiedyś nawet wyliczaliśmy
ich imiona przed zaśnięciem,
ale oni ciągle nie słyszą,
tylko milcząco krążą
przebrani za śmierć.

Naji ùmarłi

Naji ùmarłi przezéblakają sã czasã
za smierc i straszą pò nocach
drãdżima témama i niegwësnoscą witra.
Òni bëlë minãlë i nigdë ju nie wrócą.
Zmiescëlë sã na swòjim westrzódkù swiata
pòd zemią. Pòtrącëła jich samòta.
Më téż jesmë i czedës òprzestóniemë bëc.
Òni biwelë blësczi, biwelë daleczi,
terôzka je pò nich cëchò, je nama spòkójno.
Ju mómë zabôczoné pòdniszczoné miłoscë,
pòdstarzałé zażëłoscë, co zeszłë.
Snicym dobrim bëło jich żëcé.
Jesmë òbùdzony i przëtomny.
Nié leno nama sã zdôrzëlë,
nié leno do naju piselë
lëstë ju zabôczoné
i testameńtë niewëdarzoné.
Terôzka nick nie wiémë na pamiãc.
Czedës nawetka jesmë wërechòwiwelë
jich miona przed zasniãcym,
ale òni dërch nie czëją,
leno môłcząco krążą
przezeblokłi za smierc.