pòsobnô
roczëzna zymkù
pamiãtôsz
pierszi rôz
czej
jes pòlizôł krople na mòjich pòwiekach
widzałë
naju kwiatë
i
òszklony nocną cénią
ksyżëc
w skòrëpce
të
wëłowił dlô mie żółwie
spòd
tôflë jezora
jes
chcôł mie dac remiona
jô
miała strach przëjąc
dłónie
mie dërżałë jak trôwa
spłoszoné
swiôdczëną widów
czasã
të sadnął kòl
kôrbiącë
ò lëdzczich kriształach
jes
robił taczé miłotné zaklicé
chwatającë
farwë w òczach
më
dozrzéwelë wzôjno
nawetka
w przëmrozkach
zëmnëch
pòd skórką òceanu
i
tej wasta słuńce
zapachniôł
pòmarańczą
kolejna rocznica wiosny
kolejna
rocznica wiosny
pamiętasz
pierwszy raz
jak
polizałeś krople na moich powiekach
widziały
nas kwiaty
i
oszklony nocnym cieniem
księżyc
w skorupce
wyłowiłeś
dla mnie żółwie
spod
tafli jeziora
chciałeś
mi dać ramiona
i
bałam się przyjąć
dłonie
mi drżały jak trawa
spłoszone
świadectwem świateł
czasami
usiadłeś obok
mówiąc
o ludzkich kryształach
robiłeś
takie zaklęcie miłosne
chwytając
kolory w oczach
dojrzewaliśmy
wzajemnie
nawet
w przymrozkach
zimnych
pod skórką oceanu
i
wtedy pan słońce
zapachniał
pomarańczą
wiérzta, jakô dobëła I môl w lëteracczim kònkùrsu
"Powiew Weny" w 2015 r.
