Rano płakałam w Auschwitz
stamtąd nie da się wytrzymać
powrotów na prostą
ani nawet w świat
odejść przez zwykłą dziurę w płocie.
Byliśmy wściekli na Boga,
On nie był delikatny.
Byliśmy wdeptywani w ziemię,
krew wylewała się
trzy metry pod niebem i głębiej
wychodziliśmy spod spodu powoli
do światłości cieni.
Nawet brzemienne nie mogły
udźwignąć swych dzieci.
Widzieliśmy kilkadziesiąt
śmierci dziennie,
ścigaliśmy się kto umrze
później. Wiadomo.
Ona się zdarza śmiertelnikom,
ale coś wisiało. W powietrzu
nie było ani jednej wiosny tego roku,
coś było na rzeczy i nad nami
z bezsennym wiatrem tylko
wymieniliśmy się smutkami,
umieraliśmy dokładnie
tak jak dzieci zagłodzone na głód
albo wyjedzone przez szczury.
W pogrzebowej wanience.
Po salve regina chciałam
tylko, żeby mnie ktoś poszukał
na tym wspólnym pogrzebie
i mocno przytulił.
Reno jem płakała w Aùschwitz
Reno jem płakała w Aùschwitz
stamtądka nie dô sã wëtrzëmac
pòwrotów na prostą
ani nawetka w swiat
òdéńc przez zwëczajną dzurã w płoce.
Më bëlë rozgòrzony na Bòga,
Òn nie béł delikatny.
Jesmë bëlë wdeptiwóny w zemiã,
krëwiô wëléwała sã
trzë métrë pòd niebã i głãbi
më wëchôdelë spòd spódkù pòmalë
do widnotë céniów.
Nawetk brzemianné ni mògłë
ùdwignąc swòjich dzecy.
Jesmë widzelë cziledzesąt
smiercy. Dzéń w dzéń
szlë na miónczi chto ùmrze
pòzdze. Je wiedzec.
Òna sã zdôrziwô smiertelnikóm,
leno cos wisało. W lëfce
nie bëło ani jednégò zymkù tegò rokù,
cos bëło pò prôwdze i nad nama
z bezsennym wiatrã blós
më wëmienilë sã smùtkama
a ùmiérelë dokładno
tak jak dzecë zagłodzoné na głód
abò wëjedzoné przez szurë.
W pògrzébòwi baliczce.
Pò salve regina jem chcała
leno, cobë mie chtos pòszukôł
na nym pòspólnym pògrzebie
i mòckò przëczulił.