przyglądam się czasem starym ludziom
wiercącym się na fotelach w tramwaju
takim ze zestarzałymi sercami
i ze zmarszczkami na duszy
zdyszanymi u wstępu w krainę cieni
gdy staną przed anielskim orszakiem
jakby błagali o współczucie
wszystko na to wygląda
że starzy ludzie mają gorzej
niż stare zwierzęta
są chyba bardziej posmutniali
swoją przytomnością
wiedzą że wiosna już nie wróci po jesieni
po sześćdziesiątym pierwszym grudnia
umiera w nich dziecko
i zaczyna się utrata widzialności
rozmowy z bezsennym księżycem
wystarczająco długie
bóle kosteczek ze starości
to wszystko ostatni
trzeci akt dramatu
co niezbyt się udał Bogu
po młodości
tak naprawdę mało kto potrafi
być starym
Starota
przëzéróm sã czasã stôrim lëdzóm
szãtolącym sã na zeslach w tramwaju
taczim ze zestarzałima sercama
i z môrlënama na dëszë
zadichónyma ù wstãpu w krôjnã céni
czej stóną przed anielsczim òrszakã
jakbë błagelë ò wespółczëcé
wszëtkò na to wëzdrzi
że stôri lëdze mają gòrzi
nigle stôré zwierzãta
są wierã barżi pòsmùtniałi
swòją przëtomnoscą
wiedzą że zymk ju nie przińdze nazôd pò jeseni
pò szescdzesątim pierszim gòdnika
ùmiérô w nich dzeckò
i zaczinô sã stracenié widzalnoscë
kôrbiónczi z nieprzespónym ksyżëcã
sygająco dłudżé
bóle kòsteczków ze starotë
to wszëtkò slédny
trzecy akt dramatu
co nié dëcht sã ùdôł Bògù
pò młodoscë
tak pò prôwdze mało chto rozmieje
bëc stôrim
Nasi umarli przebierają się czasem
za śmierć i straszą po nocach
trudnymi tematami i niepewnością jutra.
Oni byli minęli i nigdy już nie wrócą.
Zmieścili się na swoim środku świata
pod ziemią. Potrąciła ich samotność.
My też jesteśmy i kiedyś przestaniemy być.
Bywali bliscy, bywali dalecy,
teraz jest po nich cicho, jest nam spokojnie.
Już zapomnieliśmy podniszczone miłości,
podstarzałe zażyłości, które zeszły.
Snem dobrym było ich życie.
Jesteśmy obudzeni i przytomni.
Nie tylko nam się zdarzyli,
nie tylko do nas pisali
listy już zapomniane
i testamenty niewydarzone.
Teraz nic nie wiemy na pamięć.
Kiedyś nawet wyliczaliśmy
ich imiona przed zaśnięciem,
ale oni ciągle nie słyszą,
tylko milcząco krążą
przebrani za śmierć.
Naji ùmarłi
Naji ùmarłi przezéblakają sã czasã
za smierc i straszą pò nocach
drãdżima témama i niegwësnoscą witra.
Òni bëlë minãlë i nigdë ju nie wrócą.
Zmiescëlë sã na swòjim westrzódkù swiata
pòd zemią. Pòtrącëła jich samòta.
Më téż jesmë i czedës òprzestóniemë bëc.
Òni biwelë blësczi, biwelë daleczi,
terôzka je pò nich cëchò, je nama spòkójno.
Ju mómë zabôczoné pòdniszczoné miłoscë,
pòdstarzałé zażëłoscë, co zeszłë.
Snicym dobrim bëło jich żëcé.
Jesmë òbùdzony i przëtomny.
Nié leno nama sã zdôrzëlë,
nié leno do naju piselë
lëstë ju zabôczoné
i testameńtë niewëdarzoné.
Terôzka nick nie wiémë na pamiãc.
Czedës nawetka jesmë wërechòwiwelë
jich miona przed zasniãcym,
ale òni dërch nie czëją,
leno môłcząco krążą
przezeblokłi za smierc.