Dokładne zakochanie

Kiedyś byliśmy dawni.
Istnieliśmy – nie istnieliśmy.
Byliśmy gdzieś lub nigdzie.
Potem się sobie zdarzyliśmy,
zakochując się w sobie dokładnie
i dziwiąc się sobie
wzajemnie tak głośno i głęboko,
jakbyśmy się nagle dopatrzyli
tej niewidocznej strony nieba,
po której anioły stają się widzialne.
Pośród obłoków puchatych jak gromady
piękna zapisaliśmy miłość naszą
na wielolinii oraz w setnym wymiarze
starannym punktem. Po tamtej stronie
nieba malowaliśmy potem całe ogrody,
zakładając własne królestwo
i baśń w najlepszym wydaniu.
Staliśmy się wynalazcami srebra księżyca
we wszystkich jego fazach.
Idąc mleczną drogą, mijaliśmy krajobraz
niebieski spowity mgłą i mżącym deszczem.
Świat czekał na nas na ławce.
To była uparta radość,
która gdy spaliśmy przyszła
w zaśpiewie obudzonych przez gwiazdy
cudów, co w nas się stały i świateł,
co nigdy nie dały nam spokoju.

Dokładné zakòchanié

Czedës më bëlë dôwny.
Jesmë jistnielë – nie jistnielë.
Më bëlë gdzes abò nigdze.
Pòtemù jesmë sã sobie zdarzëlë,
zakòchùjącë sã w se dokładno
i dzëwiącë sã sobie
wzôjno tak głosno i głãbòkò,
jakbë më narôz zmerkelë
nã niewidoczną stronã nieba,
pò jaczi aniołë stôwają sã widzalné.
Pòmidzë blónama pùchatima jak gromadë
piãkna më zapiselë miłotã najã
na wielelinii i w setnym wëmiarze
starownym pùnktã. Pò tamti stronie
nieba jesmë malowelë pòtemù całé ògrodë,
zakłôdającë gwôsné królestwò
i basń w nôbëlniészim wëdanim.
Më stelë sã wënalôzcama strzébra ksyżëca
we wszëtczich jegò fazach.
Jidącë mléczną drogą, jesmë mijalë krôjòbrôz
mòdri òbwiti dôką i mżëczkòwatim deszczã.
Swiat żdôł na naju na łôwce.
To bëła ùpartô redota,
jakô czej jesmë spelë przëszła
w zaspiewie òbùdzonëch przez gwiôzdë
cëdów, co w nas sã stałë i widów,
co nigdë nie dałë nama pòkù.