tësące
sztëczków
ùmarłëch,
zaledwie zbłąkónëch
nié
leno na bezlëdzach cerpiszczów –
nëch
cëzëch sedlëszczach do nédżi spłakónëch.
Niechtërny
dopiérze co skònelë,
jiny
ju dôwno wënagùszony z cała
zamieszkiwają
ùszłotã.
Pòchiloné
nad nima niebò
zableczi
nitej nisej.
Sami
w sobie
bùten
bëtu i nicoscë
jidą
w przëòdzéwkach z dôków,
barżi
chłodnëchny nigle sniég.
Stolëmné
dëchë i niemòwlãtka.
Krótkònodżé
i wiôlgòòczé òkôzczi.
Rozmajité
gatënczi ùmarłëch
wëchôdają
z dzurów kòsmòsu
abò
przëkùchniowëch kòmòrów.
Òseroconé
dzecë smrocznicë.
Niżódno
z nich nie wiedzało,
jak
długò zamëszliwô żëc.
Z
ny przëczënë
ti,
chtërnëch smierc dopadła, wrzeszczą
mòże
ùłożony czedës w szafach
abò
pòwstôwają z babùszczinëch szëfladów strachù.
Zdôwô
sã, że nie są to lapsowie z pòdchlastnicama
na
głowach, ale ùczniowie rozpaczë.
Leno
niechtërny z nich zdelë do klasë aniołów.
Jinszi
jidą pùstinią abò łómią rëmiznë.
Na
przëmiôr w niemiérny òmanie
maszerëje
szpacérą ùmarłô starzejącô sã dama
z
niewidzalną kòtką na złómónëch pôlcach.
Za
to w serzchlënie lasów
trupë
drëchów z wòjnë
zbiérają
chłopsczé mòcë i twòrzą dobrodzejny
zbawienny
gang dëchów.
Wkół
zaczinają latac niewëżëté
farwë
ptôszich zwłoków.
Bùdzą
sã téż pòchòwóné czedës mùchë
na
cerpiszczach òwadów,
a
téż martwé mòrza
i
kamë, chtërne miałë swòje dësze.
Wcyg
na wiéchrzëznã wëchôdô corôz to wicy céniów,
chòc
mòżno miec wrażenié, że wikszosc
nie
wëchôdô.
Niechtërnym
sã przikrzi pò smiercë,
jiny
òd czile lat nick nie jedlë
z
przëczënë permanentnégò pòstu w zaswiatach.
Równoczasno
głodny wdôrzą so, co znaczi bëc
czims
doczasnym abò miãsã,
nawetka
jeżlë ò wszëtczim zabôczëlë.
Pò
pòrządnym szarim deszczu
przedzérają
sã przez widë,
wałãżą
pò krôjnach materii –
zadzëwòwno
długò.
Nawetka
czile lat òbchôdają
roczëznã
jednégò niebòszczëka –
w
céni widma czasu.
Są
nibë wëpòczãti,
chòc
niepòceszony,
bò
przesadą bëło dlô nich to,
że
smiercą zapłacëlë za żëcé.
Colemało
nadczidną ò prôwdach wëższich,
chòc
z pòzdrzatkù na swòjã strukturã
są
w tim òsamiałi pòwôżno.
Są
midzë nima dzecë sromòtë, ale téż ne (na)pòczãté,
niedowinné
a bezmionowé, jaczé sã nie narodzëłë.
Niechtërne
dëchë mają skażoné serca,
jiné
znôwù robią so z drzewów miłotné krutë.
Są
téż taczé, co stoją długò w martwim pùnkce
i
kôrbią ò pòdzémnëch témach.
Wszëtcë
są zrodzony z przëtrôfkù
i
òkrëti gwësnégò ôrtu pùstkòwim.
Z
jaczégòs cemnoòczégò dzywnoswiata
wëchôdają
terôzka na jaw. Bògù dzãka.
Nicht
nie je òstateczno martwi.
O
zmartwychwstaniu
różnych gatunków
umarłych
Wychodzą
z kryjówek
tysiące
kawałków
zmarłych,
zaledwie zbłąkanych
nie
tylko na bezludziach cmentarzysk –
tych
obcych obozowiskach doszczętnie spłakanych.
Niektórzy
dopiero co skonali,
inni
już dawno obnażeni z ciała
zamieszkują
przeszłość.
Pochylone
nad nimi niebo
zabeczy
od czasu do czasu.
Sami
w sobie
poza
bytem i nicością
idą
w przyodziewkach z mgieł,
chłodniejsi
niż śnieg.
Olbrzymie
duchy i niemowlęta.
Krótkonogie
i wielkookie okazy.
Różne
gatunki umarłych
wychodzą
z dziur kosmosu
lub
przykuchennych spiżarni.
Osierocone
dzieci zmierzchu.
Żadne
z nich nie wiedziało,
jak
długo zamierza żyć.
Z
tego powodu
ci,
których śmierć dopadła, krzyczą
może
ułożeni niegdyś w szafach
lub
powstają z babcinych szuflad strachu.
Raczej
nie są to faceci z prześcieradłami
na
głowach, ale uczniowie rozpaczy.
Tylko
niektórzy z nich zdali do klasy aniołów.
Inni
idą pustynią lub łamią przestrzenie.
Przykładowo
w niepomiernej złudzie
kroczy
spacerem zmarła starzejąca się dama
z
niewidzialną kociczką na złamanych palcach.
Natomiast
w sierści lasów
trupy
kolegów z wojny zbierają
męskie
siły i tworzą dobroczynny
zbawienny
gang duchów.
Wokół
zaczynają latać niewyżyte
kolory
ptasich zwłok.
Budzą
się też pochowane niegdyś muchy
na
cmentarzyskach owadów
oraz
martwe morza
i
kamienie, które miały swe dusze.
Wciąż
na powierzchnię wychodzi coraz więcej cieni,
choć
można mieć wrażenie, że większość
nie
wychodzi.
Niektórzy
nudzą się po śmierci,
inni
od kilku lat nic nie jedli
z
przyczyny permanentnego postu w zaświatach.
Jednocześnie
głodni pamiętają, co znaczy być
czymś
doczesnym lub mięsem,
nawet
jeśli o wszystkim zapomnieli.
Po
porządnym szarym deszczu
przedzierają
się przez światła,
włóczą
się po krainach materii –
zdumiewająco
długo.
Nawet
po kilka lat obchodzą
urodziny
jednego nieboszczyka –
w
cieniu widma czasu.
Są
niby wypoczęci,
chociaż
niepocieszeni,
gdyż
przesadą było dla nich to,
że
śmiercią zapłacili za życie.
Często
wspominają o racjach wyższych,
choć
ze względu na swoją strukturę
są
w tym osamotnieni poważnie.
Są
wśród nich dzieci hańby, lecz też te (na)poczęte,
niewinne
a bezimienne, które się nie narodziły.
Niektóre
duchy mają serca zepsute,
inne
znów robią sobie z drzew miłosne bukiety.
Są
też takie, co stoją długo w martwym punkcie
i
rozmawiają o podziemnych tematach.
Wszyscy
są zrodzeni z przypadku
i
okryci swego rodzaju pustkowiem.
Z
jakiegoś ciemnookiego dziwnoświata
wychodzą
teraz na jaw. Dzięki Bogu.
Nikt
nie jest ostatecznie martwy.
Wiérzta
dobëła I plac w Òglowòpòlsczim Lëteracczim Kònkùrsu miona Jana Drzéżdżóna w
2019 r.
Òpùblikòwónô
w cządnikù „Pomerania” 2019, nr 10.
