Credo Schopenhauera

Świat pokrył się moim wyobrażeniem.
Czarna seria. Mam spór o pogląd o niego
w sobie. Niezadowolony stary. Ból i brak
tylko. Nie tylko w grobach rzekomej miłości.
Każdy świat tonie we mnie. Toczy się wewnątrz
w piwnicach. A rozpiwniczony wali się
na kawały chleba mięsa mydła cieczy i ciszy.
Po kawałku też dostawa. Świeże bezkorzenne
strachy obok tych o poczwórnym korzeniu.
Wszystkie mają swe racje. Dostateczne.
Widzę to. W kąpieliskach pustki proza
bez życia zmagający się ze swym cieniem
świat zostaje rozstrzelany. Mknie w nicość.
Pochowany w chronicznej bezradności
na ul. Św. Ducha. Czuć schyłek bezkońca.
A przemoc jego woli nie jest wolą Ojca.
Dekadencką teorią mędrca. Nienasyceniem
raczej tropieniem sztucznych rajów.
Wobec tego nawet kury czy ptaki z Ogrójca
bez względu na cenę muszą przejść
(choćby krótko) przez Śmierć w niepokoju.
To wola Ojca. Wolą trzeba się wymieniać.
Panie, jak ptak wolny żart. I przemoc wolnej woli.
 
Credo Schopenhauera
Swiat pòkrił sã mòjim wëòbrażenim.
Czôrnô seriô. Móm spiérkã ò pògląd ò niegò
w se. Niezadowòlony stôri. Ból i felënk
blós. Nié leno w grobach bòdôjny miłotë.
Kòżdi swiat tonie we mie. Toczi sã bënë
w sklepach. A rozsklepòwóny wali sã
na sztëczi chleba miãsa mëdła ceklëznë i cëszë.
Partama téż dostawa. Swiéże bezkòrzeniowé
strachë kòl tëch ò pòczwórnym kòrzeniu.
Wszëtczé mają swój rëcht. Dostateczny.
Widzã to. W kąpielëskach pùstczi proza
bez żëcô zmagający sã ze swą cénią
swiat òstôwô rozstrzélóny. Mknie w nicotã.
Pòchòwóny w chroniczny bezradnoscë
na ùl. Sw. Dëcha. Je czëc schiłk bezkùńca.
A przemòga jegò wòlë nie je wòlą òjca.
Dekadencką teòrią mãdrca. Nienasëcenim
rëchli szpiegòwanim sztëcznëch rajów.
W òbliczim tegò nawetk kùrë czë ptôchë z ògrójca
nie zdrzącë na priz mùszą przeńc
(chòcbë krótkò) przez Smierc w niepòkòju.
To wòla Òjca. Wòlą trzeba sã wëmieniwac.
Panie, jak ptôch wòlny szpôs. I przemòc wòlny wòlë.