Twoja śmierć zalała pół ogrodu

(*wiersz, który napisałam na swój własny pogrzeb)

Umarłaś zbyt pochopnie,
połknięta wiatrem,
a potem kilka lat nic nie jadłaś,
krzyczałaś przez różne okna
między ciałem a ciemnością.
Spadłaś każdą cząstką
pochłonięta przez własny cień,
zlodowaciała od mrozu,
skruszona chłodem.
Nie byłaś dojrzała do śmierci
ani przygotowana do otulenia cię pogrzebem.
W komorach oczu zesikałaś się płaczem
i, choć w grubym zmokniętym deszczu
nie było widać łez,
twoja śmierć zalała pół ogrodu.
Gdy umierałaś, pocałowałem cię,
żeby podtrzymać cię na duchu
i wciąż czytałem ci do snu.
Choć już nie okazywałaś istnienia,
schowana w swoim wnętrzu,
uparcie starałaś się trzymać ziemi,
lecz w końcu puściłaś ją w powadze.
Czas szybko zasuwał,
trzy godziny deszczu spadły w jednej sekundzie.
Ty wtedy starałaś się wyłudzać nieśmiertelność
w siedzibie Szefa wieczności
(to prawda, że zmarli często to robią).
Na lewo i prawo spojrzałaś, po czym osiadłaś
na mapie nieba
w sąsiedztwie zwłok małych muszelek
oraz siwych gwiezdnych staruszek.

Twòja smierc zalała pół ògrodu

(*wiérzta, jaką jem napisa na swój gwôsny pògrzéb)

Jes ùmarła za baro pòpãdlëwò
pòłkniãtô wiatrã
a pòtemù czile lat jes nick nie jadła,
wrzeszcza jes przez rozmajité òkna
midzë całã a cemnoscą.
Jes spadła kòżdim dzélëczkã
pòchłoniãtô przez gwôsną céniã,
zlodowacałô òd mrozu,
skrëszonô zybã.
Jes nie bëła dozdrzeniałô do smiercë
ani przërëchtowónô do òbtuleniô cã pògrzebã.
W kòmòrach òczu jes spiszkała sã płaczã
i, chòc w grëbim zmòkłim deszczu
nie bëło widzec łzów,
twòja smierc zalała pół ògrodu.
Czej jes ùmierała jem kùsznął ce,
cobë pòdtrzëmac cã na dëchù
i wcyg jem czëtôł cë do spikù.
Chòc jes ju nie òkazywa jistnieniô,
ùtaconô w swòjim bënie,
ùparto jes starała sã trzëmac zemi,
jaż w kùńcu jes pùsca jã w pòwôdze.
Czas chùtkò pònëkiwôł,
trzë gòdzënë deszczu spadłë w jedny sekùndze.
Të tedë jes mia starã wëskamżac niesmiertelnosc
w sedzbie Szefa wiecznoscë
(to prôwda, że ùmarłi czãsto to robią).
Na lewò i prawò jes wezdrza – pòtemù jes osadła
na mapie nieba
w sąsedztwie zwłoków môłëch mùszelków
a sëwëch gwiôzdnëch starëszków.