Credo Schopenhauera

Świat pokrył się moim wyobrażeniem.
Czarna seria. Mam spór o pogląd o niego
w sobie. Niezadowolony stary. Ból i brak
tylko. Nie tylko w grobach rzekomej miłości.
Każdy świat tonie we mnie. Toczy się wewnątrz
w piwnicach. A rozpiwniczony wali się
na kawały chleba mięsa mydła cieczy i ciszy.
Po kawałku też dostawa. Świeże bezkorzenne
strachy obok tych o poczwórnym korzeniu.
Wszystkie mają swe racje. Dostateczne.
Widzę to. W kąpieliskach pustki proza
bez życia zmagający się ze swym cieniem
świat zostaje rozstrzelany. Mknie w nicość.
Pochowany w chronicznej bezradności
na ul. Św. Ducha. Czuć schyłek bezkońca.
A przemoc jego woli nie jest wolą Ojca.
Dekadencką teorią mędrca. Nienasyceniem
raczej tropieniem sztucznych rajów.
Wobec tego nawet kury czy ptaki z Ogrójca
bez względu na cenę muszą przejść
(choćby krótko) przez Śmierć w niepokoju.
To wola Ojca. Wolą trzeba się wymieniać.
Panie, jak ptak wolny żart. I przemoc wolnej woli.
 
Credo Schopenhauera
Swiat pòkrił sã mòjim wëòbrażenim.
Czôrnô seriô. Móm spiérkã ò pògląd ò niegò
w se. Niezadowòlony stôri. Ból i felënk
blós. Nié leno w grobach bòdôjny miłotë.
Kòżdi swiat tonie we mie. Toczi sã bënë
w sklepach. A rozsklepòwóny wali sã
na sztëczi chleba miãsa mëdła ceklëznë i cëszë.
Partama téż dostawa. Swiéże bezkòrzeniowé
strachë kòl tëch ò pòczwórnym kòrzeniu.
Wszëtczé mają swój rëcht. Dostateczny.
Widzã to. W kąpielëskach pùstczi proza
bez żëcô zmagający sã ze swą cénią
swiat òstôwô rozstrzélóny. Mknie w nicotã.
Pòchòwóny w chroniczny bezradnoscë
na ùl. Sw. Dëcha. Je czëc schiłk bezkùńca.
A przemòga jegò wòlë nie je wòlą òjca.
Dekadencką teòrią mãdrca. Nienasëcenim
rëchli szpiegòwanim sztëcznëch rajów.
W òbliczim tegò nawetk kùrë czë ptôchë z ògrójca
nie zdrzącë na priz mùszą przeńc
(chòcbë krótkò) przez Smierc w niepòkòju.
To wòla Òjca. Wòlą trzeba sã wëmieniwac.
Panie, jak ptôch wòlny szpôs. I przemòc wòlny wòlë.

Odezwa do kandydata na Człowieka

Żyj z wyciągniętą szyją,
a jeśli wszystko wokół oznacza strach,
musisz wyzbyć się wszystkiego.
Od początku do końca
nie wierzgaj zbytnio swym cieniem,
nie zapadaj się w sobie,
by nie zdusić całkiem
spłakanych wewnątrz szeptów.
Raczej zamykaj krzyk ciszy,
ucząc ludzi nieba.
Nie pozwól, byś przy tym sam stracił
swą własną smugę świetlistą.
Zwłaszcza, gdy będziesz już stary,
wydziobuj dokładnie okruszki światła,
nawet gdy zdaje się, że smakują niczym.
Nie pozwól, by cokolwiek wystygło,
zimą dogrzewaj mrozy
i sprawiaj, by rozchodziło się ich ciepło
w tym i tamtym żywocie.
Nasz kandydacie na człowieka,
przypadkiem nie upodabniaj się
do twardości bezdusznych kamieni.
Uśmiechaj się nawet do strachów,
byś w końcu dobrze wyszedł
na zdjęciu wszystkich ludzi.

Òdezwa do kandidata na Człowieka

Żij z wëcygniãtą szëją,
a jeżlë wszëtkò wkół òznôczô strach,
mùszisz wëzbëc sã wszëtczégò.
Òd zôczątkù do kùńca
nie wierzgòlë za baro swòją cénią,
nie zapadôj sã w se,
cobë nie zdëszëc do nédżi
spłakónëch bënë szeptów.
Lepi zamëkôj krzik cëszënë,
ùczącë lëdzy nieba.
Nie bądzë zgòdą,
cobë të przë tim sóm stracył
swòjã gwôsną smùgã swietlëstą.
Òsoblëwò, czedë mdzesz ju stôri,
wëdzobùj dokładno òkrëszënë widu,
nawetk czej zdôwô sã, że szmakają za niczim.
Nie dopùscë, żebë coskòlwiek wëstëdło,
zëmą dogrzewôj mrozë
i sprawiôj, cobë rozchôdało sã jich cepło
w tim i tamtim żëwòce.
Nasz kandidace na człowieka,
przëtrôfkã nie ùpòdobniwôj sã
do cwiardoscë bezdësznëch kamów.
Ùsmiéwôj sã nawetka do strachów,
cobë të w kùńcu dobrze wëszedł
na òdjimkù wszëtczich lëdzy.