Kiedyś byliśmy dawni.
Istnieliśmy – nie istnieliśmy.
Byliśmy gdzieś lub nigdzie.
Potem się sobie zdarzyliśmy,
zakochując się w sobie dokładnie
i dziwiąc się sobie
wzajemnie tak głośno i głęboko,
jakbyśmy się nagle dopatrzyli
tej niewidocznej strony nieba,
po której anioły stają się widzialne.
Pośród obłoków puchatych jak gromady
piękna zapisaliśmy miłość naszą
na wielolinii oraz w setnym wymiarze
starannym punktem. Po tamtej stronie
nieba malowaliśmy potem całe ogrody,
zakładając własne królestwo
i baśń w najlepszym wydaniu.
Staliśmy się wynalazcami srebra księżyca
we wszystkich jego fazach.
Idąc mleczną drogą, mijaliśmy krajobraz
niebieski spowity mgłą i mżącym deszczem.
Świat czekał na nas na ławce.
To była uparta radość,
która gdy spaliśmy przyszła
w zaśpiewie obudzonych przez gwiazdy
cudów, co w nas się stały i świateł,
co nigdy nie dały nam spokoju.
Dokładné zakòchanié
Czedës më bëlë dôwny.
Jesmë jistnielë – nie jistnielë.
Më bëlë gdzes abò nigdze.
Pòtemù jesmë sã sobie zdarzëlë,
zakòchùjącë sã w se dokładno
i dzëwiącë sã sobie
wzôjno tak głosno i głãbòkò,
jakbë më narôz zmerkelë
nã niewidoczną stronã nieba,
pò jaczi aniołë stôwają sã widzalné.
Pòmidzë blónama pùchatima jak gromadë
piãkna më zapiselë miłotã najã
na wielelinii i w setnym wëmiarze
starownym pùnktã. Pò tamti stronie
nieba jesmë malowelë pòtemù całé ògrodë,
zakłôdającë gwôsné królestwò
i basń w nôbëlniészim wëdanim.
Më stelë sã wënalôzcama strzébra ksyżëca
we wszëtczich jegò fazach.
Jidącë mléczną drogą, jesmë mijalë krôjòbrôz
mòdri òbwiti dôką i mżëczkòwatim deszczã.
Swiat żdôł na naju na łôwce.
To bëła ùpartô redota,
jakô czej jesmë spelë przëszła
w zaspiewie òbùdzonëch przez gwiôzdë
cëdów, co w nas sã stałë i widów,
co nigdë nie dałë nama pòkù.
przyglądam się czasem starym ludziom
wiercącym się na fotelach w tramwaju
takim ze zestarzałymi sercami
i ze zmarszczkami na duszy
zdyszanymi u wstępu w krainę cieni
gdy staną przed anielskim orszakiem
jakby błagali o współczucie
wszystko na to wygląda
że starzy ludzie mają gorzej
niż stare zwierzęta
są chyba bardziej posmutniali
swoją przytomnością
wiedzą że wiosna już nie wróci po jesieni
po sześćdziesiątym pierwszym grudnia
umiera w nich dziecko
i zaczyna się utrata widzialności
rozmowy z bezsennym księżycem
wystarczająco długie
bóle kosteczek ze starości
to wszystko ostatni
trzeci akt dramatu
co niezbyt się udał Bogu
po młodości
tak naprawdę mało kto potrafi
być starym
Starota
przëzéróm sã czasã stôrim lëdzóm
szãtolącym sã na zeslach w tramwaju
taczim ze zestarzałima sercama
i z môrlënama na dëszë
zadichónyma ù wstãpu w krôjnã céni
czej stóną przed anielsczim òrszakã
jakbë błagelë ò wespółczëcé
wszëtkò na to wëzdrzi
że stôri lëdze mają gòrzi
nigle stôré zwierzãta
są wierã barżi pòsmùtniałi
swòją przëtomnoscą
wiedzą że zymk ju nie przińdze nazôd pò jeseni
pò szescdzesątim pierszim gòdnika
ùmiérô w nich dzeckò
i zaczinô sã stracenié widzalnoscë
kôrbiónczi z nieprzespónym ksyżëcã
sygająco dłudżé
bóle kòsteczków ze starotë
to wszëtkò slédny
trzecy akt dramatu
co nié dëcht sã ùdôł Bògù
pò młodoscë
tak pò prôwdze mało chto rozmieje
bëc stôrim
Nasi umarli przebierają się czasem
za śmierć i straszą po nocach
trudnymi tematami i niepewnością jutra.
Oni byli minęli i nigdy już nie wrócą.
Zmieścili się na swoim środku świata
pod ziemią. Potrąciła ich samotność.
My też jesteśmy i kiedyś przestaniemy być.
Bywali bliscy, bywali dalecy,
teraz jest po nich cicho, jest nam spokojnie.
Już zapomnieliśmy podniszczone miłości,
podstarzałe zażyłości, które zeszły.
Snem dobrym było ich życie.
Jesteśmy obudzeni i przytomni.
Nie tylko nam się zdarzyli,
nie tylko do nas pisali
listy już zapomniane
i testamenty niewydarzone.
Teraz nic nie wiemy na pamięć.
Kiedyś nawet wyliczaliśmy
ich imiona przed zaśnięciem,
ale oni ciągle nie słyszą,
tylko milcząco krążą
przebrani za śmierć.
Naji ùmarłi
Naji ùmarłi przezéblakają sã czasã
za smierc i straszą pò nocach
drãdżima témama i niegwësnoscą witra.
Òni bëlë minãlë i nigdë ju nie wrócą.
Zmiescëlë sã na swòjim westrzódkù swiata
pòd zemią. Pòtrącëła jich samòta.
Më téż jesmë i czedës òprzestóniemë bëc.
Òni biwelë blësczi, biwelë daleczi,
terôzka je pò nich cëchò, je nama spòkójno.
Ju mómë zabôczoné pòdniszczoné miłoscë,
pòdstarzałé zażëłoscë, co zeszłë.
Snicym dobrim bëło jich żëcé.
Jesmë òbùdzony i przëtomny.
Nié leno nama sã zdôrzëlë,
nié leno do naju piselë
lëstë ju zabôczoné
i testameńtë niewëdarzoné.
Terôzka nick nie wiémë na pamiãc.
Czedës nawetka jesmë wërechòwiwelë
jich miona przed zasniãcym,
ale òni dërch nie czëją,
leno môłcząco krążą
przezeblokłi za smierc.
Rano płakałam w Auschwitz
stamtąd nie da się wytrzymać
powrotów na prostą
ani nawet w świat
odejść przez zwykłą dziurę w płocie.
Byliśmy wściekli na Boga,
On nie był delikatny.
Byliśmy wdeptywani w ziemię,
krew wylewała się
trzy metry pod niebem i głębiej
wychodziliśmy spod spodu powoli
do światłości cieni.
Nawet brzemienne nie mogły
udźwignąć swych dzieci.
Widzieliśmy kilkadziesiąt
śmierci dziennie,
ścigaliśmy się kto umrze
później. Wiadomo.
Ona się zdarza śmiertelnikom,
ale coś wisiało. W powietrzu
nie było ani jednej wiosny tego roku,
coś było na rzeczy i nad nami
z bezsennym wiatrem tylko
wymieniliśmy się smutkami,
umieraliśmy dokładnie
tak jak dzieci zagłodzone na głód
albo wyjedzone przez szczury.
W pogrzebowej wanience.
Po salve regina chciałam
tylko, żeby mnie ktoś poszukał
na tym wspólnym pogrzebie
i mocno przytulił.
Reno jem płakała w Aùschwitz
Reno jem płakała w Aùschwitz
stamtądka nie dô sã wëtrzëmac
pòwrotów na prostą
ani nawetka w swiat
òdéńc przez zwëczajną dzurã w płoce.
Më bëlë rozgòrzony na Bòga,
Òn nie béł delikatny.
Jesmë bëlë wdeptiwóny w zemiã,
krëwiô wëléwała sã
trzë métrë pòd niebã i głãbi
më wëchôdelë spòd spódkù pòmalë
do widnotë céniów.
Nawetk brzemianné ni mògłë
ùdwignąc swòjich dzecy.
Jesmë widzelë cziledzesąt
smiercy. Dzéń w dzéń
szlë na miónczi chto ùmrze
pòzdze. Je wiedzec.
Òna sã zdôrziwô smiertelnikóm,
leno cos wisało. W lëfce
nie bëło ani jednégò zymkù tegò rokù,
cos bëło pò prôwdze i nad nama
z bezsennym wiatrã blós
më wëmienilë sã smùtkama
a ùmiérelë dokładno
tak jak dzecë zagłodzoné na głód
abò wëjedzoné przez szurë.
W pògrzébòwi baliczce.
Pò salve regina jem chcała
leno, cobë mie chtos pòszukôł
na nym pòspólnym pògrzebie
i mòckò przëczulił.