szãtolącym
sã na zeslach w tramwaju
taczim
ze zestarzałima sercama
i
z môrlënama na dëszë
zadichónyma
ù wstãpu w krôjnã céni
czej
stóną przed anielsczim òrszakã
jakbë
błagelë ò wespółczëcé
wszëtkò
na to wëzdrzi
że
stôri lëdze mają gòrzi
nigle
stôré zwierzãta
są
wierã barżi pòsmùtniałi
swòją
przëtomnoscą
wiedzą
że zymk ju nie przińdze nazôd pò jeseni
pò
szescdzesątim pierszim gòdnika
ùmiérô
w nich dzeckò
i
zaczinô sã stracenié widzalnoscë
kôrbiónczi
z nieprzespónym ksyżëcã
sygająco
dłudżé
bóle
kòsteczków ze starotë
to
wszëtkò slédny
trzecy
akt dramatu
co
nié dëcht sã ùdôł Bògù
pò
młodoscë
tak
pò prôwdze mało chto rozmieje
bëc
stôrim
starość
przyglądam
się czasem starym ludziom
wiercącym
się na fotelach w tramwaju
takim
ze zestarzałymi sercami
i
ze zmarszczkami na duszy
zdyszanymi
u wstępu w krainę cieni
gdy
staną przed anielskim orszakiem
jakby
błagali o współczucie
wszystko
na to wygląda
że
starzy ludzie mają gorzej
niż
stare zwierzęta
są
chyba bardziej posmutniali
swoją
przytomnością
wiedzą
że wiosna już nie wróci po jesieni
po
sześćdziesiątym pierwszym grudnia
umiera
w nich dziecko
i
zaczyna się utrata widzialności
rozmowy
z bezsennym księżycem
wystarczająco
długie
bóle
kosteczek ze starości
to
wszystko ostatni
trzeci
akt dramatu
co
niezbyt się udał Bogu
po
młodości
tak
naprawdę mało kto potrafi
być
starym
wiérzta
nadgrodzonô w Òglowòpòlsczim Pòeticczim Kònkùrsu "Autoportret
Jesienny" w Krotoszënie w 2016 r.
