(*wiersz, który napisałam na swój własny pogrzeb)
Umarłaś zbyt pochopnie,
połknięta wiatrem,
a potem kilka lat nic nie jadłaś,
krzyczałaś przez różne okna
między ciałem a ciemnością.
Spadłaś każdą cząstką
pochłonięta przez własny cień,
zlodowaciała od mrozu,
skruszona chłodem.
Nie byłaś dojrzała do śmierci
ani przygotowana do otulenia cię pogrzebem.
W komorach oczu zesikałaś się płaczem
i, choć w grubym zmokniętym deszczu
nie było widać łez,
twoja śmierć zalała pół ogrodu.
Gdy umierałaś, pocałowałem cię,
żeby podtrzymać cię na duchu
i wciąż czytałem ci do snu.
Choć już nie okazywałaś istnienia,
schowana w swoim wnętrzu,
uparcie starałaś się trzymać ziemi,
lecz w końcu puściłaś ją w powadze.
Czas szybko zasuwał,
trzy godziny deszczu spadły w jednej sekundzie.
Ty wtedy starałaś się wyłudzać nieśmiertelność
w siedzibie Szefa wieczności
(to prawda, że zmarli często to robią).
Na lewo i prawo spojrzałaś, po czym osiadłaś
na mapie nieba
w sąsiedztwie zwłok małych muszelek
oraz siwych gwiezdnych staruszek.
Twòja smierc zalała pół ògrodu
(*wiérzta, jaką jem napisa na swój gwôsny pògrzéb)
Jes ùmarła za baro pòpãdlëwò
pòłkniãtô wiatrã
a pòtemù czile lat jes nick nie jadła,
wrzeszcza jes przez rozmajité òkna
midzë całã a cemnoscą.
Jes spadła kòżdim dzélëczkã
pòchłoniãtô przez gwôsną céniã,
zlodowacałô òd mrozu,
skrëszonô zybã.
Jes nie bëła dozdrzeniałô do smiercë
ani przërëchtowónô do òbtuleniô cã pògrzebã.
W kòmòrach òczu jes spiszkała sã płaczã
i, chòc w grëbim zmòkłim deszczu
nie bëło widzec łzów,
twòja smierc zalała pół ògrodu.
Czej jes ùmierała jem kùsznął ce,
cobë pòdtrzëmac cã na dëchù
i wcyg jem czëtôł cë do spikù.
Chòc jes ju nie òkazywa jistnieniô,
ùtaconô w swòjim bënie,
ùparto jes starała sã trzëmac zemi,
jaż w kùńcu jes pùsca jã w pòwôdze.
Czas chùtkò pònëkiwôł,
trzë gòdzënë deszczu spadłë w jedny sekùndze.
Të tedë jes mia starã wëskamżac niesmiertelnosc
w sedzbie Szefa wiecznoscë
(to prôwda, że ùmarłi czãsto to robią).
Na lewò i prawò jes wezdrza – pòtemù jes osadła
na mapie nieba
w sąsedztwie zwłoków môłëch mùszelków
a sëwëch gwiôzdnëch starëszków.
Wciąż wschodzi coraz więcej cieni,
zdziadziałych bądź pięknoduchów,
płochliwych, delikatnych, cichych.
A ci, co nie wschodzą,
pewnie kiedyś wzejdą.
Można by ich kochać,
gdyby tylko byli choć trochę
ludźmi. Tymczasem oni mogą
być innym rodzajem siebie
lub ogromnymi kawałkami nieba.
W alternatywnych światach podkopani
wściekle śpią nasi umarli,
a może tudzież bardzo głucho
i bezdźwięcznie
ryczą, wspominając
stare ziemskie czasy.
Tak czy inaczej, pięknie opłakani,
w wyobrażeniach wszechobecni,
płoną niepokalanym światłem,
obcy i niewidzialni. Nasi podziemni
ostatni raz, żegnając świat, tulą go
na skrzyżowaniach,
gdzie przebiega śmierć i życie.
Niepostrzeżenie w nocy
wchodzą gdzieś ukradkiem
do jakiegoś środka,
że niby ich nie ma.
Obok, daleko, dniem i nocą
mrąc, odchodzą mrukliwi,
niezbyt towarzyscy.
Być może pragnęliby przezwyciężyć
tę ciszę po utracie swych czasów
czy samych siebie
i może chcieliby wyrecytować
nam jakieś zdania wieczne,
jednak zmrożeni mogą tylko milcząco śnić,
pochłonięci przez wiekuistą całość
i z nią niepogodzeni. Wbrew własnej woli
nakryci lękiem, ciemnem i zimnem
wściekle śpią nasi umarli.
Wscekło spią naji ùmarłi
Wcyg wschòdzy corôz wicy céniów,
zdżadzałëch abò snôżo-dëchów,
płochlëwëch, łagòdlëwëch, cëchëch.
A ti, co nie wschòdzą,
gwësno czedës wzéńdą.
Mòżno bë jich kòchac,
czejbë leno bëlë chòc përznã
lëdzama. Timczasã òni mògą
bëc jinym ôrtã sebie
abò stolëmnyma strzãpkama nieba.
W alternatiwnëch swiatach pòdkòpóny
wscekło spią naji ùmarłi,
a òkróm te mòże baro głëchò
i bezzwãczno
rëczą, wspòminającë
stôré zemsczé czasë.
Tak czë jinak, piãkno òpłakóny,
w wëòbrażeniach wszechòbecny,
gòrają niepòkalanym widã,
cëzy i niewidzalny. Naji pòdzemny
slédny rôz, òddzãkòwùjącë sã
ze swiatã, òbjimają gò
na skrziżowaniach,
gdze przebiegô smierc i żëcé.
Pò krëjamkù w nocë
wchôdają gdzes ùczajką
do jaczégòs westrzódka,
że nibë jich ni ma.
Òkóma, dalek, dniã i nocą
mrzącë, òdchôdają mrëkòwati,
nié nazbët kamrôcczi.
Mòżlëwé, że bë chcelë. Przemògnąc
nã cëszënã pò stracenim swich czasów
czë samëch sebie
i mòże bë praglë wërecytowac
nama jakczés zdania wieczné,
równak zmrozony mògą le môłcząco snic,
pòchłoniãti przez wiekùistą całosc
i z nią niepògòdzony. Wprzék gwôsny wòlë
nakrëti ùrzasã, cemżą i zybã
wscekło spią naji ùmarłi.