zdziadziałych bądź pięknoduchów,
płochliwych, delikatnych, cichych.
A ci, co nie wschodzą,
pewnie kiedyś wzejdą.
Można by ich kochać,
gdyby tylko byli choć trochę
ludźmi. Tymczasem oni mogą
być innym rodzajem siebie
lub ogromnymi kawałkami nieba.
W alternatywnych światach podkopani
wściekle śpią nasi umarli,
a może tudzież bardzo głucho
i bezdźwięcznie
ryczą, wspominając
stare ziemskie czasy.
Tak czy inaczej, pięknie opłakani,
w wyobrażeniach wszechobecni,
płoną niepokalanym światłem,
obcy i niewidzialni. Nasi podziemni
ostatni raz, żegnając świat, tulą go
na skrzyżowaniach,
gdzie przebiega śmierć i życie.
Niepostrzeżenie w nocy
wchodzą gdzieś ukradkiem
do jakiegoś środka,
że niby ich nie ma.
Obok, daleko, dniem i nocą
mrąc, odchodzą mrukliwi,
niezbyt towarzyscy.
Być może pragnęliby przezwyciężyć
tę ciszę po utracie swych czasów
czy samych siebie
i może chcieliby wyrecytować
nam jakieś zdania wieczne,
jednak zmrożeni mogą tylko milcząco śnić,
pochłonięci przez wiekuistą całość
i z nią niepogodzeni. Wbrew własnej woli
nakryci lękiem, ciemnem i zimnem
wściekle śpią nasi umarli.
Wscekło spią naji ùmarłi
Wcyg wschòdzy corôz wicy céniów,zdżadzałëch abò snôżo-dëchów,
płochlëwëch, łagòdlëwëch, cëchëch.
A ti, co nie wschòdzą,
gwësno czedës wzéńdą.
Mòżno bë jich kòchac,
czejbë leno bëlë chòc përznã
lëdzama. Timczasã òni mògą
bëc jinym ôrtã sebie
abò stolëmnyma strzãpkama nieba.
W alternatiwnëch swiatach pòdkòpóny
wscekło spią naji ùmarłi,
a òkróm te mòże baro głëchò
i bezzwãczno
rëczą, wspòminającë
stôré zemsczé czasë.
Tak czë jinak, piãkno òpłakóny,
w wëòbrażeniach wszechòbecny,
gòrają niepòkalanym widã,
cëzy i niewidzalny. Naji pòdzemny
slédny rôz, òddzãkòwùjącë sã
ze swiatã, òbjimają gò
na skrziżowaniach,
gdze przebiegô smierc i żëcé.
Pò krëjamkù w nocë
wchôdają gdzes ùczajką
do jaczégòs westrzódka,
że nibë jich ni ma.
Òkóma, dalek, dniã i nocą
mrzącë, òdchôdają mrëkòwati,
nié nazbët kamrôcczi.
Mòżlëwé, że bë chcelë. Przemògnąc
nã cëszënã pò stracenim swich czasów
czë samëch sebie
i mòże bë praglë wërecytowac
nama jakczés zdania wieczné,
równak zmrozony mògą le môłcząco snic,
pòchłoniãti przez wiekùistą całosc
i z nią niepògòdzony. Wprzék gwôsny wòlë
nakrëti ùrzasã, cemżą i zybã
wscekło spią naji ùmarłi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz