czedë òddechôsz a nie dôwôsz radë
tak pò prostu
żëc
czas dérëje w stronã rozkładu
i degradacji lepszégò witra
niedozdrzeniałi do egzystencji
kòntemplëjesz bezsens
i absurd òbecnoscë
wëczërpóny procesã gwôsnégò bëcô
chtërno òcérô sã ò niebëcé
bezmionowô sërowô pòstac cebie
zgróżdżonô w cemnym nórce czasorëmnotë
sedzy i stwôrzô nick z wszëstkòscë
bezpłodnô macyca twòji dëszë
krëjamnô przestrzeń niejistnieniô
czësto nagô i głodnô psychiczno
przërëchtowiwô nicosc
ze wstëdã wzérô na cebie Bóg
zakatarzoné niebò płacze
melancholia
melancholia to cień nieistnienia
kiedy oddychasz a nie dajesz rady
tak po prostu
żyć
czas postępuje w stronę rozkładu
i degradacji lepszego jutra
niedojrzały do egzystencji
kontemplujesz bezsens
i absurd obecności
wyczerpany procesem własnego bycia
które ociera się o niebycie
bezimienna surowa postać ciebie
skulona w ciemnym kącie czasoprzestrzeni
siedzi i stwarza nic z wszystkości
bezpłodna macica twojej duszy
tajemnica przestrzeń nieistnienia
zupełnie naga i głodna psychicznie
przygotowuje nicość
ze wstydem spogląda na ciebie Bóg
zakatarzone niebo płacze
