Òpòwiédz mie wòlnotã

Òpòwiédz mie wòlnotã

w całoscë przëòblekłą najadłima ptôchama

i ògrodama pòkòchónyma ò switanim,

w swòji głãbi sznëprëjącą za żëcégò

dalszim cygã, jaczégò snôżosc

nie zamarzła cemnã,

a wiater nie òstôł zasolony.

Nie pòzwòlë ju òkradac szczirzów

i strzelac do mrówków.

Niech wëpùscy sã widë

wszëtczima sparama –

niech wchôdają rozbarnioné archaniołë.

Niech zamknie sã rzeczë lëché,

a cãżczé – niech wëpòczną.

Dôj wstãpic w wiôldżi pòkù,

cobë lëdzczé stopë òprzestałë dërgac

nadżé òd pòpłochù.

Niech ùwolnioné mdą słuńca związóné,

co cmùlëłë sã donądka do òpłakónégò strachù.

Niech serce swiata nie spi smiercą,

niech znôszô jaja i chléb –

co szmakają niebòskłonã.

Widzec pò Bògù, że tegò chce,

cobë ùmarłô zëma mògła pòpùscëc,

ùrzasłô, niemòwnô,

doprowadzonô na smãtôrze.

A w kąpielëszczach żëcégò

znôwù zrobi sã wicy Człowieka,

czej wléze mòdroòkô òrzłowatô biél

wòlnotë – blëskô chëczë, sejącô daleczé zôrna.

Opowiedz mi wolność

Opowiedz mi wolność

w całości odzianą sytymi ptakami

i ogrodami pokochanymi o brzasku,

w swej głębi węszącą za życia

dalszym ciągiem, którego piękno

nie zamarzło ciemnem,

a wiatr nie został zasolony.

Nie pozwól już okradać psów

i strzelać do mrówek.

Niech wypuści się światła

wszystkimi szparami –

niech wchodzą rozbrojone archanioły.

Niech zamknie się rzeczy złe,

a ciężkie – niech wypoczną.

Daj wstąpić w wielki spokój,

by ludzkie stopy przestały drgać

nagie od popłochu.

Niech uwolni się słońca związane,

wtulone dotąd w opłakany strach.

Niech serce świata nie śpi śmiercią,

niech znosi jaja i chleb –

o smaku nieboskłonu.

Widać po Bogu, że tego chce,

by zmarła zima mogła ustąpić,

wstrząśnięta, niema,

doprowadzona na cmentarze.

A w kąpieliskach życia

znowu zrobi się więcej Człowieka,

gdy wkroczy niebieskooka orla biel

wolności – bliska domu, siejąca dalekie ziarna.

Wiérzta dobëła I nôdgrodã w Lëteracczim Kònkùrsu "Powiew Weny" w 2019 r.